Miasto Białogard ma za sobą setki lat historii. Archeolodzy i historycy udowodnili, że grodzisko białogardzkie już w VIII wieku, które zamieszkiwane było przez około 70 mieszkańców. Całościowa historia od samego początku byłaby konkretną rozprawką na kilkanaście stron. Jednak kawałek przeszłości możemy ujrzeć również na białogardzkich ulicach. Na szczęście zachowało się kilka reliktów.
Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny
Potężna, wenedyjska budowla z cegieł wybudowana została około 600 lat temu w XIV wieku. Jak większość tak starych budowli, tak też ten kościół miał swoje wzloty i upadki. Przez te wszystkie lata nierzadko mierzył się żywiołami. Najbardziej ucierpiał w 1506, 1517 i 1677 – kiedy to został prawie doszczętnie zniszczony przez pożary.
W roku 1838 rozpoczęto jego renowację, która trwała 2 lata. Barokowy kolos doczekała się również wieżyczki, która została dobudowana 1880 roku. Początkowo zamontowano w niej aż 5 dzwonów wykonanych z brązu. Niestety z powodu wydarzeń rozgrywających się na świecie w XX wieku usunięto 4 z nich i przerobiono na amunicje. W obecnej postaci kościół ma 3 stalowe dzwony, które zawieszone zostały w 1922 roku.
Połczyńska Brama Wysoka
Kiedyś były aż dwie, jednak do dziś zachowała się tylko jedna. Została wzniesiona podczas budowy murów miejskich w XIV wieku. Wysoka na 10 metrów, dwupoziomowa brama zbudowana z czerwonej cegły z ostro wyrzeźbionym przejściem.
Co ciekawe, przed XIV wiekiem służyła za miejski areszt. Aktualnie jest użytkowana przez Galerię Sztuki Centrum Kultury i Spotkań Europejskich. Na suficie przejazdu przez bramę wmurowane zostało metalowe strzemię. Wśród białogardzian chodzi pogłoska o tym, że jest to strzemię świdwińskiego dowódcy, który został pokonany przez białogardzkie oddziały w 1469 roku podczas „bitwy o krowę”.
Stary ratusz
Kupiec Jacobi postawił tę budowlę w 1827 roku, ale pierwotnie była to po prostu typowa kamienica kupiecka. Jacobi był również odpowiedzialny za odbudowę rynku po wielkim pożarze w 1826 roku. Funkcję ratusza miejskiego zaczął pełnić dopiero 20 lat później, gdy został zakupiony przez władzę. Wtedy też wyposażono kamienicę w drewnianą wieżyczkę z zegarem na środku.
Kolejne 20 lat później w 1867 roku miasto zakupiło także budynek obok, a burmistrz urządził sobie na jego piętrze własny kąt. Na dole zasiadali komornicy i sędziowie. W piwnicach urządzono izby dla podróżnych. Budynek ten był wykorzystywany jako ratusz do roku 1924. Po porządnym odnowieniu kamienicy w 2004 roku przeznaczono ją dla Izby Tradycji Regionalnej i Pałac ślubów.